မက္ကဆီကန်နယ်စပ်က ဘယ်သူမှဘောင်မသွင်းကြတဲ့ အပယ်ခံကျောင်းက အပယ်ခံအတန်းကို အတန်းပိုင်ဆရာအသစ်ယောက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအတန်းက ကျောင်းသားတွေမှာ အမှိုက်ကောက်စားရတဲ့ကလေးတွေလည်းပါတယ်။ မူးယစ်ဆေးရောင်းတဲ့ ကလေးတွေလည်းပါတယ်။ အောက်ခြေလူတန်းစားကလေးတွေချည်းပေါ့။ ဒီလိုကလေးတွေလည်း ဖြစ်နေသလို စာမေးပွဲမှာလည်း အမှတ်တွေမကောင်းကြတော့ အားလုံးက ဝိုင်းကြဉ်တာခံနေရတဲ့ အတန်းဆိုလည်း မမှားဘူး။ ရောက်လာတဲ့ဆရာက “ခေတ်ကြောင့်ကလေးတွေဟာ ထက်လာကြပေမဲ့ ပညာရေးစနစ်ကတော့ အဲဒီလို ထက်တဲ့ ကလေးတွေနဲ့ မလိုက်အောင် ခေတ်နောက်ကျန်နေတဲ့အရာ” လို့ ယုံကြည်တဲ့သူ။ သူ့စကားအရတော့ ခေတ်ကြီးကလည်း ပြောင်းလဲသွားပြီ။ ကလေးတွေလည်း ပြောင်းလဲသွားကြပြီ။ ပညာရေးနစ်ကြီးကပဲ နှစ်တစ်ရာလုံး ဘာမှမပြောင်းလဲဘဲ ကျန်နေတယ်တဲ့။ ဒီပညာရေးစနစ်ကြီးက လုပ်ပေးနိုင်တဲ့တစ်ခုတည်းသောအရာက ကလေးတွေကို ယန္တရားအသေကြီးတစ်ခုထဲက အစိတ်အပိုင်းအသေလေးတွေဖြစ်လာပြီး သူတို့အိပ်မက်နောက် သူတို့မလိုက်နိုင်အောင် တားထားနိုင်တာပဲလို့ သူကယုံတယ်။
ကျွန်တော်တို့မြင်နေကျ ပညာရေးဆိုတာက တစ်ခုခုကို ဆရာက နှုတ်တိုက်ရှင်းပြသင်ပေးမယ်။ သင်ပြီးရင် တပည့်က အလွတ်ကျက်ပြီး သူ ဒီစာကို ရကြောင်း ပြန်ပြရတယ်။ ဒီလောက်ပဲ။ အခြေခံပညာရေးတွေ တက္ကသိုလ်ပညာရေးတွေကစလို့ ဟိုသင်တန်း ဒီသင်တန်းတွေအဆုံး ဒီထက်ပိုတဲ့ပညာရေးမျိုး ကျွန်တော်တော့ မမြင်ဖူးဘူး။ ပရက်တီကယ်တို့ ကျူတိုရီရယ်တို့ ဖီးဒ်ဆင်းတို့ ဆိုတာလည်း အဖြစ်သဘောထက် ပိုမနေဘူး။ ဆုပေးဒဏ်ပေးစနစ်တောင် အဆစ်ပါတတ်တယ်။ တပည့်တွေကလည်း ဘာမှများများစားစားမမေးရဲသလို ဆရာတွေကလည်း မေးရဲအောင် မလုပ်ကြသလိုပါပဲ။ ဒီလိုမမေးရဲတဲ့ ပုံစံအတိုင်း အစကတည်းက ပုံသွင်းခံလာခဲ့ရလားတော့ မသိဘူးပေါ့။ တစ်ခါတလေတော့ ဒီရုပ်ရှင်ရဲ့ အဆုံးမှာပါတဲ့ အိုင်းစတိုင်းရဲ့ စကားလိုပဲ ပညာရေးဆိုတာ တစ်စုံတရာကိုသင်ယူဖို့မှာ အကြီးဆုံးအနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေတဲ့အရာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။
နောက်နေ့ကျ သူက ကျောင်းသားတွေကို ဘာသင်မလဲ မင်းတို့ဆုံးဖြတ် မင်းတို့ဆုံးဖြတ်တဲ့ဟာကို ငါသင်မယ်ပြောတော့ ဘယ်ကောင်မှ ဘာမှမပြောကြဘူး။ မင်းတို့မပြောရင် ငါလည်းမသင်ဘူး ထိုင်နေမယ်ဆိုပြီး ထိုင်နေတယ်။ ပြီးမှ ပြောထွက်လာအောင်လုပ်ရင်း တစ်ယောက်က မနေ့က လှေအကြောင်းစိတ်ဝင်စားတယ်ပြောတော့ အဲဒီအကြောင်းသင်မယ်ဆိုပြီး နောက် ရေပေါ်မှာပေါ်နိုင်ခြင်းအကြောင်း ပြောတယ်။ အဲဒီကနေမှ သူတပည့်တွေကို အလေးချိန် ထုထည်နဲ့ ဒြပ်ထုကို နားလည်အောင်ဆက်သင်ပေးတယ်။ တပည့်တွေလည်း စိတ်ဝင်စားပြီး သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်က အရာတွေကို စမ်းသပ်ကြတယ်။ သူနဲ့ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးကိုယ်တိုင်လည်း ကလေးတွေရဲ့ အစမ်းသပ်ခံဖြစ်ခဲ့တာပါပဲ။ နောက်ပိုင်းလည်း သူက သူသင်တယ်ရယ်လို့ မဟုတ်ဘဲ ကလေးတွေ သင်ချင်တဲ့အရာတွေကို သူက စိတ်ဝင်တစားနဲ့ လိုက်သင်ပေးတယ်။ ဒဿနိကဗေဒ ဖီလော်ဆော်ဖီကို စိတ်ဝင်စားတဲ့ကလေးမလေးတစ်ယောက်နဲ့အတူတူ တစ်ခန်းလုံး ဝိုင်းဆွေးနွေးကြရင်း တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ရန်ထဖြစ်တော့မလိုလိုဖြစ်တဲ့အဖြစ်တွေလည်းရှိသလို အာကာသယာဉ်မှူးဖြစ်ချင်တဲ့ နက္ခတာရာကို စိတ်ဝင်စားတဲ့ ကလေးမလေးနဲ့အတူတူ ဂြိုဟ်တွေအကြောင်းလေ့လာဖို့ ဂြိုဟ်နာမည်တွေ ကိုယ်မှာကပ်ပြီး ဂြိုဟ်တွေလည်ပတ်ပုံကို ကိုယ်တိုင်သရုပ်ပြတဲ့အဖြစ်တွေလည်းရှိခဲ့တယ်။
